Οι λοιμώξεις της σπονδυλικής στήλης είναι βαριές καταστάσεις που συνήθως λανθάνουν μέχρι να δώσουν οξέως βαριά συμπτώματα. Επαπειλούν τη νευρολογική ακεραιότητα και τη ζωή και είναι δυνατόν να προκαλέσουν βαριά αναπηρία ακόμα και αν θεραπευτούν έγκαιρα.
Παρουσιάζονται συνήθως σε έδαφος κάποιας βαριάς συστηματικής λοίμωξης ή ανεπάρκειας του ανοσοποιητικού συστήματος, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητο. Εμφανίζονται με γενικά σημεία και συμπτώματα λοίμωξης, όπως πόνος, πυρετός, αδυναμία, κακουχία αλλά και νευρολογικά συμπτώματα όπως αδυναμία άκρων, αδυναμία ορθοστάτησης. Ο ακτινολογικός και βιοχημικός έλεγχος συμπληρώνει την εικόνα, που συνήθως απαιτεί έγκαιρη και ριζική παρέμβαση.
Ανάλογα με την ανατομική θέση της προσβολής, την έκταση της νόσου και τη γενική κατάσταση του αρρώστου, η αντιμετώπιση διαβαθμίζεται ώστε να αντιμετωπιστούν επιτυχώς όχι μόνο οι άμεσες αλλά και οι απώτερες συνέπειες.
Αν υπάρχει λοίμωξη που περιορίζεται σε ένα δισκικό διάστημα, δισκίτιδα, τότε απαιτείται καλλιέργεια που πιθανώς να ληφθεί με βιοψία, η δε θεραπεία είναι ενδοφλέβια αντιβιοτική αγωγή.
Αν υπάρχει λοίμωξη που έχει επεκταθεί εντός του σπονδυλικού σωλήνα, εμπύημα, τότε, εκτός των προηγουμένων, χρειάζεται χειρουργική διάνοιξη για την αφαίρεση του πύου. Αυτό είναι μία επείγουσα κατάσταση διότι το πύον αρχικά προκαλεί πίεση στον νωτιαίο μυελό αλλά ταυτόχρονα προκαλεί θρομβοφλεβίτιδα στα αγγεία του, που αν παραμεληθεί έχει ως αποτέλεσμα μη αντιστρεπτή βλάβη.
Στην περίπτωση που το μικρόβιο έχει προσβάλει τους σπονδύλους με διάβρωση αυτών και επικείμενη αποσταθεροποίηση της σπονδυλικής στήλης, σπονδυλοδισκίτιδα, τότε επιπλέον της αποσυμπίεσης απαιτείται σταθεροποίηση των ασταθών δομών, δηλαδή σπονδυλοδεσία. Τα υλικά της σπονδυλοδεσίας δεν προσφέρουν έδαφος για την ανάπτυξη των μικροβίων, άρα είναι συμβατά με τη λοίμωξη και, επειδή σταθεροποιούν τους σπονδύλους, μειώνουν τον πόνο και επιταχύνουν την ανάρρωση.
Η αντιβιωτική αγωγή καθορίζεται από εμπειρικά πρωτόκολλα αλλά, προπαντός, από το αποτέλεσμα της καλλιέργειας που θα δείξει το παθογόνο στέλεχος, την ευαισθησία και την αντοχή του στα διάφορα αντιβιοτικά. Συνήθως, είναι επιβεβλημένη ενδοφλέβιος αντιβίωση για αρκετές εβδομάδες που ακολουθείται από αντιβίωση από το στόμα.
